questions and answers after THE TALK in Greek

[ Μετά από τη χτεσινή παρουσίαση του προσώπου στο συνέδριο φιλοσοφία και αρχιτεκτονική που εκτυλίσσεται στην Ελλάδα, Πάτρα, εκδόθηκε το παρακάτω ανακοινωθέν. Αφορά την επαναδιατύπωση ερωτημάτων που ετέθησαν στο πληθυντικό πρόσωπο και απαντήσεις του για τις οποίες ήδη έγινε πληθυντική διαχείριση. Μια πρώτη τους μορφή κατατίθεται παρακάτω. Η μορφή που θα λάβουν τελικά οι ερωταποκρίσεις θα περιληφθεί στο έργο υπό κατασκευήν με θέμα την παρουσίαση του πληθυντικού προσώπου στο συνέδριο. ]


ΕΡΩΤΩΝ 1.
[Κάθεται στη θέση του, παίρνει το μικρόφωνο που κυκλοφορεί στην αίθουσα.]
Άκουσα προσεκτικά την τοποθέτηση, είχα ήδη μια απορία σε σχέση με το πληθυντικό πρόσωπο και τον Γρηγόριο Φαρμάκη και ίσως η απορία μου δεν λύθηκε ακριβώς. Κατ' αρχήν θα ήθελα να καταλάβω λίγο καλύτερα τι συμβαίνει εδώ. Ποιο είναι το πλαίσιο για το οποίο έγινε λόγος και από την εισηγήτρια. Τα ακούμε όλα αυτά σαν ασαφείς ευχές για κάτι που δεν φαίνεται καθόλου συγκροτημένο. Αν όμως πούμε ότι δεν είναι συγκροτημένο τότε θα μας πει υποθέτω η εισηγήτρια ή όποιο άλλο μέλος της ομάδας πως το συγκροτημένο είναι κατι ανεπιθύμητο. Με αυτό τον τρόπο όμως όπως λένε οι άγγλοι "με μονά κερδίζω και με ζυγά χάνεις". Το πληθυντικό πρόσωπο θα φαίνεται να έχει πάντοτε δίκιο. Υπάρχει κίνδυνος για κάποια παράδοση του λόγου στην ανευθυνότητα. Η απουσία της υπογραφής πετυχαίνει το τέλος της ευθύνης. Ειπώθηκαν κάποια πράγματα για το ανύπαρκτο μάθημα και για το εργαστήριο πολλαπλής εστίασης. Αυτά ακούγονται σαν να επιχειρούν δομές αυτού του χαρακτήρα, όπου η ανευθυνότητα παίρνει μια θέση καθοδηγητική. Δεν μπορώ να φανταστώ πανεπιστήμιο χωρίς ευθύνη.

ΕΙΣΗΓΗΤΡΙΑ
Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι εγώ (ως πρόσωπο που μιλάει) δεν είμαι εδώ ως εκπρόσωπος του πληθυντικού προσώπου. Συγγνώμη για το πρώτο ενικό πρόσωπο. Μέσα στον κανονισμό του προσώπου υπάρχει η απαγόρευση της ομιλίας σε πρώτο πρόσωπο. Το πρόσωπο μιλάει σε τρίτο πρόσωπο λέγοντας πρώτα "το πρόσωπο". Το πρόσωπο λέει, πιστεύει, κάνει, και κυρίως δρά χωρίς να εξηγεί. Κυρίως με τεχνικό τρόπο κανονίζει τι πρέπει να αναλάβει. Το πληθυντικό πρόσωπο είναι μια δομή τεχνικής υποστήριξης από μια πλευρά. Σίγουρα πάντως: Το πληθυντικό πρόσωπο δεν μπορεί να έχει εκπροσώπηση από ένα πρόσωπο, φτιάχνεται ως δομή εξ ορισμού μη εκπροσωπούμενη. Αν το πληθυντικό πρόσωπο είναι μια δομή, μια πλατφόρμα: αυτή η πλατφόρμα λειτουργεί χωρίς εκπροσώπηση. Κάποια συναίρεση πολλών λόγων καθιστά πιθανή την φωνή του προσώπου. Όσον αφορά την ερώτηση περί ευθύνης. Είναι η βάση... Πώς να το πούμε αυτό; Είναι η αγωνία που συγκρότησε το πρόσωπο. Μπορεί να υπάρξει ευθύνη σε συνθήκη ανευθυνότητας; Τι προσφέρει η ανευθυνότητα της λογικής wiki [-] και η αφεση σε αυτήν; Προκειται σίγουρα για καθαρή ανευθυνοτητα; Πανω της βασίζεται όλη η γνώση. Ο μηχανισμός της wikipedia για παράδειγμα. Συγκροτείται ως μηχανισμός συναίρεσης. Η εγκυκλοπαίδεια δεν γράφεται από κάποιους φωτισμένους ανθρώπους αλλά περιφρουρείται από όλους μας. Η κοινοτική περιφρούρηση είναι παράξενος μηχανισμός. Κάποιος καταδίδει κάποιον και η καταχώρησή του σβήνεται. Κάποιος παίρνει βαθμούς για την άξια εργασία του. Πάντοτε ένας ελεγκτικός μηχανισμός επιτρέπει τα επακόλουθα της κοινής δράσης. Η έμφαση στο πλαίσιο της πλατφόρμας είναι λοιπόν εδώ πιο σημαντική από το περιεχόμενο. Το ανύπαρκτο μάθημα θα έπρεπε να είναι μια εργασία επιμονής στη λογική της πλατφόρμας. Η συνθήκη, η αρχιτεκτονική της συνάντησης είναι πιο ισχυρή από το περιεχόμενό της. Αυτό είναι τρομακτικό και προκλητικό ταυτόχρονα. Το πλαίσιο μιλά περισσότερο από την εκάστοτε καταχώρηση στο εσωτερικό του. Υπάρχει λοιπόν σίγουρα μια μετάθεση της έννοιας της ευθύνης. Η αγωνία της ευθύνης ή της ανευθυνότητας ρυθμίζει όλη την προβληματική ύπαρξη του πληθυντικού προσώπου. Η αγωνία αυτή ίσως συγκροτεί το πληθυντικό πρόσωπο. Το πρόσωπο στήθηκε πάνω στην ιδέα ότι κάποια φωνή ακούγεται τελικά από την συναίρεση όλων των φωνών. Είναι μια ανεύθυνη φωνή. Έχει την ελευθερία αυτής της ανευθυνότητας. Ο Νίτσε συνέδεε ενίοτε την ελευθερία με κάποια πρωταρχική ανευθυνότητα. Από την άλλη οποιαδήποτε ηθική συγκροτείται μόνο με ευθύνη. Μετά τον Λεβινάς, τον Ντερριντά... Η ηθική έχει βάση την ευθύνη. Το πληθυντικό πρόσωπο ζητά την επαναδιερεύνηση της συνθήκης του πλήθους -κατά κάποιο τρόπο- [κάνει μια παύση] από την σύνταξη που του προσφέρουν οι αρχιτεκτονικές του διαδικτύου. Δεν είναι το πλήθος του Πάολο Βίρνο. Είναι ένας συντεταγμένος μηχανισμός με κανόνες που κάνει το πληθυντικό πρόσωπο: μια λανθάνουσα ενότητα στο πολλαπλό, που μπορεί να γίνει πολύ απελευθερωτική ή εξαιρετικά τρομακτική και δυσοίωνη, ανάλογα με την εκάστοτε συγκρότησή της. Λοιπόν είπατε ότι δεν μπορείτε να φανταστείτε πανεπιστήμιο χωρίς ευθύνη. Ίσως πρέπει να προσπαθείτε να φανταστείτε κάτι τέτοιο, με άξονα την αγωνία για την χαμένη ευθύνη. Κάτι άλλο πρέπει να την αντικαταστήσει. Κάποια τεχνική ή κάποια μορφή της πλατφόρμας ίσως. Τεχνικές της ευθύνης, τεχνικές της πίστης: αυτές οι αντιφατικές διατυπώσεις ενδιαφέρουν το πληθυντικό πρόσωπο. Το πλαίσιο διαμόρφωσής τους που προτάθηκε σήμερα είναι το εργαστήριο πολλαπλής εστίασης.

ΕΡΩΤΩΝ 2.
[απευθύνεται στην εισηγήτρια από το πάνελ των ομιλητών]
Αν το πληθυντικό πρόσωπο είναι κλειστό, τότε πώς διαφεύγει της ίδιας λογικής που συνέχει ένα απλό φυσικό πρόσωπο;

ΕΙΣΗΓΗΤΡΙΑ
Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε εκτεταμένα στο θέμα. Αλλά, όπως καταλαβαίνετε, μπορεί να γίνει πλήρης αντιστροφή του επιχειρήματος. Αυτό που λέτε θα διαβαζόταν τότε αντίστροφα.
Για να απαντήσουμε θα έπρεπε να επιστρέψουμε στην έννοια του ανύπαρκτου μαθήματος.
Να, για παράδειγμα αυτή η προβολή που γίνεται τώρα...
είναι κάτι που παρουσιάζει μια θεματική ενότητα και για την οποία θα μπορούσε να γίνει κάποια μελέτη
αλλά σίγουρα η μελέτη αυτή δεν θα προφτάσει να γίνει
Κατά κάποιον τρόπο όλες οι πιθανές μελέτες
που θα προσδιόριζαν την φιλοσοφία πάνω σε διάφορα θέματα
πάσχουν από αυτή την ροπή προς αστάθεια. Είναι μια αστάθεια
που οφείλεται σε κάποια διαφορετική συγκρότηση του χρόνου του ενδιαφέροντος. Δεν μπορώ να ενδιαφέρομαι για κάτι επί πολύ ώρα.
Αυτό είναι συνέπεια της κατοίκησης του αρχείου. Εννοώ της ζωής στο διαδίκτυο
Αυτή η ζωή συγκροτεί διαφορετικά τον τρόπο με τον οποίο προσδιορίζουμε τον κόσμο γύρω μας
συγκροτεί επίσης διαφορετικά την ταυτότητά μας μέσα σε αυτόν τον χώρο.
Η φιλοσοφία σήμερα καλείται -κατά κάποιον τρόπο-
να καταφέρει να εστιάσει σε κάτι που -εξ ορισμού- παρουσιάζεται χωρίς εστίαση.
Να μιλησει με κάτι που δεν είναι ακριβώς φωνή.
Αυτό βέβαια δεν απαντάει ευθέως στην ερώτηση αλλά δείχνει τη βάση για τον προβληματισμό.
Στη θέση του προσώπου που μιλάει έχουμε την πλατφόρμα που χωράει.
Η ομιλία μέσα στην πλατφόρμα δεν είναι ακριβώς μια φωνή.